جیوه و طلا دو عنصر فلزی با خواص و رفتار متمایز هستند که بر عملکرد فلزیاب ها و ردیاب ها تأثیر می گذارد.
فلزیاب ها:
- حساسیت ضعیف تر: جیوه یک فلز غیر آهنی است و نسبت به طلا رسانایی الکتریکی پایین تری دارد. این بدان معنی است که فلزیاب ها جیوه را به اندازه طلا حساس نیستند و ممکن است آن را از دست بدهند یا با سیگنال ضعیف تر آن را شناسایی کنند.
- تفکیک ضعیف تر: جیوه دارای رسانایی الکتریکی مشابه با سایر فلزات غیر آهنی مانند آلومینیوم و قلع است. این امر تفکیک جیوه از سایر فلزات را برای فلزیاب ها دشوار می کند و ممکن است منجر به سیگنال های مثبت کاذب شود.
ردیاب ها:
- حساسیت بالاتر: ردیاب ها از اشعه ایکس برای تشخیص فلزات استفاده می کنند. جیوه نسبت به اشعه ایکس بسیار متراکم است و این امر باعث می شود ردیاب ها نسبت به طلا به جیوه حساس تر باشند.
- قدرت تفکیک بالاتر: ردیاب ها می توانند بین فلزات مختلف بر اساس عدد اتمی آنها تفکیک کنند. جیوه عدد اتمی بالایی (80) دارد و این امر به ردیاب ها اجازه می دهد تا آن را از سایر فلزات با عدد اتمی پایین تر مانند طلا (79) تشخیص دهند.
کاربردها:
جستجوی طلا در مناطق آلوده به جیوه: ردیاب ها می توانند برای جستجوی طلا در مناطقی استفاده شوند که ممکن است آلوده به جیوه باشند، زیرا آنها می توانند به طور موثر جیوه را تشخیص دهند و آن را از طلا تفکیک کنند.
شناسایی جیوه در محیط: ردیاب ها می توانند برای شناسایی جیوه در محیط، مانند محل های دفن زباله یا مناطق آلوده به نشت جیوه، استفاده شوند.
در مجموع، جیوه نسبت به طلا دارای حساسیت ضعیف‌تر و تفکیک ضعیف‌تر توسط فلزیاب‌ها است، اما حساسیت و قدرت تفکیک بالاتری توسط ردیاب‌ها دارد. درک این رفتارها برای استفاده موثر از فلزیاب ها و ردیاب ها برای شناسایی و تمایز بین طلا و جیوه ضروری است.
