آغازین:

قرن شانزدهم: یوهانس گوتنبرگ، مخترع چاپ، اولین دستگاه آشکارساز فلز را اختراع کرد که از یک سوزن مغناطیسی برای شناسایی اجسام فلزی استفاده می کرد.
قرن نوزدهم: الکساندر گراهام بل یک آشکارساز فلز را برای یافتن گلوله در بدن رئیس جمهور جیمز گارفیلد توسعه داد، اما ناموفق بود.

اواسط قرن بیستم:

دهه 1930: گرت لوئیس اسکات دستگاه فلزیاب را برای شناسایی هواپیماهای مدفون اختراع کرد.
دهه 1940: ارتش ایالات متحده از دستگاه های فلزیاب برای تشخیص مین در طول جنگ جهانی دوم استفاده کرد.
دهه 1950: دستگاه های فلزیاب تجاری برای کاوش در معادن و باستان شناسی توسعه یافتند.

اواخر قرن بیستم:

دهه 1960: معرفی دستگاه های فلزیاب فرکانس بسیار پایین (VLF)، که نسبت به دستگاه های القایی پالس (PI) حساسیت و عمق تشخیص بهتری داشتند.
دهه 1970: توسعه دستگاه های فلزیاب القایی پالس (PI)، که برای تشخیص فلزات در زمین های معدنی و پر از مواد معدنی ایده آل بودند.
دهه 1980: معرفی دستگاه های فلزیاب چند فرکانسی و سوئیچینگ فرکانس، که تبعیض فلز و عملکرد کلی را بهبود بخشیدند.

قرن بیست و یکم:

دهه 2000: توسعه دستگاه های فلزیاب تصویربرداری سه بعدی، که تصویری از اهداف مدفون ایجاد کردند.
دهه 2010: معرفی دستگاه های فلزیاب هوشمند با اتصال بلوتوث و ویژگی های اضافی مانند GPS و نمایش دقیق هدف.

ویژگی های پیشرفته مدرن:

دستگاه های فلزیاب مدرن دارای تعدادی ویژگی پیشرفته هستند، از جمله:

•  تبعیض فلز چندگانه
•  تنظیم تعادل زمین
• رد تداخل
•  حالت های جستجوی ویژه (مانند ساحلی، عمیق، طلای ناک)
•  قابلیت های تصویربرداری
•  اتصال بلوتوث و برنامه های موبایل

دستگاه های فلزیاب امروزی بسیار حساس و دقیق هستند و در کاربردهای مختلف، از کاوش باستان شناسی گرفته تا جستجوی گنج و امنیت، استفاده می شوند.